“Biraz da çocukluğunuza inelim” ifadesi, filmler ve dizilerde genellikle klişe bir replik olarak kullanılır ve izleyicilerde genellikle terapinin sadece geçmişe odaklandığı şeklinde bir algı yaratabilir. 

Gerçek psikoterapide, çocukluk anılarının incelenmesi, kişinin bugünkü problemlerinin kökenlerini anlamaya yönelik bir araçtır. Bu süreç, bireyin çocuklukta edindiği temel inançlar, aile dinamikleri ve yaşanan travmalar gibi faktörlerin, bugün karşılaştığı zorlukları nasıl etkilediğini anlamasına yardımcı olabilir. Ancak bu, terapinin sadece geçmişle ilgilendiği anlamına gelmez; geçmişteki deneyimler bugünkü sorunların çözümlenmesi için bir bağlam sunar, ama terapinin odak noktası genellikle şimdiki zamanda kişinin hayatını daha iyi hale getirmektir.

Bu yanılgıyı düzeltmek için, psikoterapinin hem geçmişe hem de şu ana odaklandığını, çocukluk deneyimlerinin bugünkü yaşamımızı etkileyebileceğini, ancak esas amacın kişinin bugünü ve geleceği daha iyi yaşayabilmesi olduğunu vurgulamak önemlidir. Bu perspektif, terapinin amacının sadece geçmişi incelemek değil, kişinin yaşam kalitesini bütüncül bir şekilde iyileştirmek olduğunu gösterir.